Emoties

Hoe ga je om met dit vreselijke bericht? Hoe reageer je op de ‘simpele’ meest gestelde vraag via de app: ‘Hoe gaat het?’ Is er een handleiding hoe om te gaan met emoties van jezelf, van anderen, in deze situatie? En als hulpverlener merk ik hoe mensen onbedoeld en vaak onbewust, eigen emoties projecteren. Je zult wel…sus of zo…

Emoties, ze overvallen me soms en overspoelen me. Het geeft soms een verstikt gevoel, alsof m’n keel dichtgeknepen wordt. En ook kan ik me vlak, nuchter voelen, of ga ik praktische dingen regelen. Op die momenten kan ik gerust over mijn emoties praten, alsof het over de buurvrouw gaat en niet over mij.

Het verdriet van mijn omgeving, raakt me diep. Soms zitten we thuis op dezelfde golflengte. Maar op gebied van emoties soms ook niet. We spreken vooral uit dat alles goed is, dat alles geuit mag worden. Dat soms de één er ff door zit en de ander niet.  En ik merk dat huilen en lachen, verdriet en humor, alles door elkaar en naast elkaar kan. Ik kan ook zwartgallige humor hebben…en dat helpt me. Zeker wanneer ik hiermee een ander een beetje kan shockeren, dan heb ik lol.

De vraag: hoe gaat het? Is soms best lastig te beantwoorden. Wat zeg ik wel, wat niet. Hoeveel details deel ik en met wie. Soms heb ik m’n verhaal al een paar keer gedaan en wil ik het niet meer over mijzelf hebben. Of hoor ik mezelf in herhaling hetzelfde riedeltje afdraaien… De laatste dagen merk ik opstandig te zijn. Mag het ff niet over mij gaan? Ik heb veel liever dat het over de ander gaat. Dat ik degene ben die naar de ander toe vraagt hoe het gaat. Of ik wat voor de ander kan doen. Geven is soms makkelijker dan te ontvangen. Zeker als het in de sfeer van ziek zijn ligt, dan wil ik daar af en toe graag aan ontsnappen. Het gaat dan over de klachten, de ellende. Mag het ff niet over mij gaan? Want zoals Lynn zo mooi simpel verwoorde: ‘Als je het er telkens over hebt, wordt je verdrietig, dus kun je het er maar beter niet over hebben’. Nu ligt de waarheid op dat gebied in het midden. Dus kies ik maar voor de middenweg. Bezoek halveren, m’n grenzen aangeven en soms ff opstandig zijn door het er niet over te willen hebben. Dan is het er ook ff niet. Soms ff m’n kop in het zand steken, is ook fijn.

Ookal weet ik dat het zo goed bedoeld is allemaal en zo lief! Maar mag het soms even niet over mij gaan? Er is natuurlijk geen handleiding hoe standaard om te gaan in de situatie waar wij nu in zitten. We doen maar wat. En ergens doen we het denk ik best goed. We hebben hulp van een lieve systeem therapeut(die ik ken vanuit m’n werk). Ik probeer vooral lief te zijn voor mezelf en bij de dag te kijken en te voelen hoe het is. Dicht bij mezelf blijven. En grenzen aangeven. Huilen wanneer het me aanvliegt en weer relativeren dat in het hier en NU ik er ben en er wat van ga maken, zolang ik kan!

Lichamelijke update:

Ik ben aardig hersteld van de chemo van vorige week. Dosering moest wel omlaag naar 80% i.v.m. m’n eerdere ontsteking en lage bloedwaarden. Verder gaat het ietsje beter met de pijn in m’n botten. Conditie is wel slecht, maar ga iedere dag een blokje om in bejaarden tempo. Volgende chemo is 1 mrt. En 18 mrt krijg ik ct scan, week later uitslag of de chemo goed z’n werk doet. M’n zussen zijn die dag jarig, dus stemt me dit positief!