Het went iets… of toch niet

Het went…of toch niet…

Gek eigenlijk dat het heftige nieuws, soort van went. Het is in huis niet meer alledaags een onderwerp van gesprek. De emoties zijn niet meer zo intens. Best een gek besef dat het soort van went. Voor iedereen hobbelt het leven door. En dat is goed. De kinderen gaan lekker door in de structuur van school, sport, vrienden en dat helpt. Ik denk dat dat ook maakt dat we instaat zijn door te gaan en ook met heftig nieuws om te gaan. Voor mij ligt dat wel iets anders wanneer ik door mijn lijf geconfronteerd wordt niet meer alles te kunnen. Wanneer ik pijn heb en weer chemo moet. Maar op andere dagen went het ook voor mij. En sta ik er niet iedere dag bij stil. Dit schreef ik en zo werkt het ook voor me tot ik vorige week merk dat mijn buik wel erg opgezwollen is. En de onzekerheid slaat toe. Ik vraag me af of dat echt alleen van aangekomen kilo’s is. Want ik ben in 2 mnd 10 kilo gegroeid. Door medicatie, chemo, misselijkheid weg te eten. Maar dan schiet ik in de stress….wat als dit niet goed is… ik plaats een bericht op een besloten forum groep. Daar adviseert iedereen om contact met de oncoloog op te nemen. Ik denk nog, ach die zie ik toch volgende week…maar ze vinden dat ik direct moet bellen voor overleg…Dan vliegt het me aan….Ik wil weer m’n hoofd in het zand steken, ophouden. Laat me door leven. Zo denk ik het ene moment het went en zo slaat de stress weer toe….poeh…heftig. Meer pijn maakt zo onzeker,  zo lastig. De volgende dag gerustgesteld door onc. verpleegkundige, ze denkt aan vocht vasthouden door de chemo maar nu met meer pijn gaan gedachten weer op de loop… Het gaat ff niet zo lekker. De volgende dag, buikgriep, koorts. Op de eerste hulp, concluderen ze corona en blaasontsteking. Ik krijg vocht en wat middeltjes toegediend en mag gelukkig weer naar huis.(Ik wilde niet eens bellen, als je ziek bent blijf je het liefst op je eigen bed toch, ik heb me dan niet opgemaakt. En degene die me vaak zien,… onopgemaakt ga ik nooit de deur uit) Het kankerspook is wel weer tot zwijgen gebracht en ben weer goed hersteld!

Hoe moet het nu zijn voor al die miljoenen vluchtende Oekraïners, hun mannen/zonen achterlatend. Hun wereld staat plots op z’n kop, onzekerheid, angst. Wanneer zou het voor hun gaan “wennen”? Ik denk ook in onzekerheid slecht nieuws soort van kan wennen, (al speelt angst vaak op) mits je basisveiligheid maar goed is. Laten we als mensen, please zorg dragen voor al onze medemensen. Waar ze ook vandaan komen, wat hun achtergrond ook is. Ieder mens verdient basisveiligheid, een plek om te wonen, eten, rust te ervaren. Kunnen we daar nou niet voor zorgen? Stop de oorlog, niet door strijd met strijd tegen te gaan. Heb respect voor verschillen, oordeel niet, luister echt, praat, zoek naar een gezamenlijk uitgangspunt(geen slachtoffers meer) en handel vanuit liefde. (Dit zal ik de gespreksleider in de bemiddeling ff mailen 😉) Doneer jij ook, giro 555?