HELP, I NEED SOMEBODY

Wat heb ik nodig? Wat wil ik voor hulp?

Ik krijg veel hulp aangeboden van familie, vrienden, kennissen. Hulp in de vorm vaak van de vraag: ‘kan ik wat voor je doen?’ Sommige mensen doen suggesties; eten koken, boodschappen…van de week een mooie suggestie van een luchtig gesprek(hoe leuk). Hoe mooi al die hulp! Ik voel veel dankbaarheid hiervoor. DANK HIERVOOR!

Ik krijg ook wel de vraag: ‘zou je echt wel hulp vragen, als je die nodig hebt?’ Dat is een lastige vraag want ik vraag niet vaak mensen om hulp. Hoe doe je dat en waarvoor dan? Kun je mensen echt vragen: ‘wil je voor ons koken?’ Ik denk dan, als het niet lukt dan bestellen we patat. Ik heb wel momenten dat ik denk oooo er moet boven stof gezogen worden….maar daar ga ik echt niet iemand voor vragen. Ik denk dan, ach wie ziet het, dan maar doen als ik weer energie ervoor heb, misschien volgende week… Zou jij iemand vragen?

Of laatst stond ik voor de kledingkasten van m’n kinderen. Normaal, voor ik ziek was, roetsjte ik alle kasten door om winter/zomer kleding te schiften. Hups en zo klaar, nooit m’n favoriet. Want wat past nog wel/niet? Wat moet naar zolder, wat geef ik weg. En tegenwoordig, wat zet ik op vinted… Maar nu lukt 1 kast en sta ik volgende dag voor kast 2 en een dag later sta ik voor kast 3 en denk….pfff….echt geen puf en energie meer, en doe de kastdeuren dicht. Niet een klus om hulp bij te vragen, toch. Laat staan m’n eigen kledingkast😊

Oké conclusie: hulp vragen vind ik echt wel lastig! Maar waarom? Ik voel me toch snel bezwaard, of wil iets terug doen. Ben denk ik opgegroeid om zelfstandig te zijn, jezelf te kunnen redden en om eerder hulp te geven. Dat zijn mooie eigenschappen natuurlijk. Maar hulp vragen is ook mooi om te kunnen. Want ik vind juist dat als iemand zich kwetsbaar durft op te stellen en hulp vraagt dit juist heel krachtiger is. En een ander hulp bieden is iets wat ik en ook veel mensen graag doen. Dat voelt voor de ander ook goed. Kijk nu naar alle hulp voor Oekraïners. Na lange isolatie wil iedereen extra verbinden en in actie komen voor een ander. En we doen het ook voor onszelf. Het voelt goed. En ik denk dat mag, is niet erg. Zolang er maar af en toe zelfinzicht en reflectie is. Waarom doe ik dit? Is er nog balans? Voelt het goed voor mezelf én voor de ander.

Nou voor mij nog een levenslesje: hulp vragen. Wie weet, verbaas ik mensen nog wel eens de komende tijd, door hulp te vragen…doe dat dan alleen als het uitkomt, je dit echt wilt, niet vanuit medelijden. En zeg gerust ‘nee, liever niet’. Sorry, die instructie krijg je mee. Alleen deze blog plaatsen is al buiten mijn comfortzone…stap 1 😉