Werk

Deze week sluit ik mijn werkende leventje af. Laptop, telefoon en deurpasje zal ik inleveren. Een receptie zal ik houden en met m’n kernteam uiteten. Op m’n uitnodiging noem ik het ongewild vervroegd pensioen.

Het is belangrijk voor mij om hier bewust aandacht voor te hebben. Ik voel dan ook tranen prikken, want het raakt me. Het is niet alleen het stoppen bij de gemeente maar is een stoppen van mijn hele werkende leven. Vanaf m’n 22e ben ik als hulpverleenster aan het werk gegaan. Na studie maatschappelijk werk en dienstverlening, ging ik bij de ggz werken. Gelijk een pittige baan in de psychiatrie, veel geleerd en mezelf tegen gekomen. Ik dacht vaak als ik met jongeren sprak over zelfvertrouwen: dit geldt ook voor mij. Na een jaar of 7, ben ik rugzakbegeleiding aan jongeren op voortgezet onderwijs gaan geven. Het bemiddelen tussen jongeren/ouders en school, beviel me goed. Door bezuinigingen moest ik solliciteren. Ik kreeg een baan als mdft therapeut. Een interne opleiding en werken in gezinnen met pittige pubers volgde. Ik was hier goed in, maar het koste te veel van mezelf. Inmiddels had ik de jongens gekregen en voelde het niet meer goed om hiermee door te gaan. Ik besloot te stoppen en begon een massagepraktijk aan huis. Toch merkte ik in m’n hart hulpverleenster te zijn en kreeg hierin een baan. Dit een aantal jaren gedaan, tot de overstap naar de gemeente. Daar als regisseur jeugd, overstijgend bij gezinnen gewerkt.

Nu gaat het niet meer, de prikkels zijn te veel voor me, ik kan dat niet meer aan. Jammer vind ik dat want werk geeft wel een nuttig gevoel, iets bij te kunnen dragen. En ook bij een team horen is belangrijk en voelt fijn. Dat sluit ik af, het hoofdstuk werken gaat dicht. 

Dankbaarheid overheerst, want ik heb mijn werk altijd met veel positieve intenties uitgevoerd en met collega’s bracht ik vaak een vrolijke, positieve vibe. Dankbaar ben ik voor het positief afronden en terugblikken met tevredenheid. 

Die tranen mogen er zijn, want ik had graag nog wat jaren als coach of docent gewerkt. Kennis overdragen. Maar het gaat niet meer het stopt. Het is prima zo.

Het afronden en afsluiten voelt goed op deze manier en daar bewust aandacht voor te hebben. 

Bedankt alle collega’s in m’n werkleventje!!

Lichamelijke update: de laatste mri liet gelukkig zien dat de chemo werkt, de tumoren in de hersenen waren geslonken! Super blij met dit nieuws. Nu wel een chemo stop van 2 wkn, want m’n bloedwaarden waren te laag. Deze week ctscan lever, buik en een hartpomp onderzoek. Spannend weer omdat ik van alles voel, is het lastig om niet in doemdenken te vervallen. Afwachten. Maar deze week geeft ook weer positieve energie.

9 gedachten over “Werk”

  1. Groot respect voor jou Teatske 🙏
    Nu loslaten en genieten van alles wat je dierbaar is🍀 en hopen en bidden voor een goede uitslag 🙏

  2. Marieke van der Haar

    Je mag met veel trots terugkijken op je werkende leven! Heel erg begrijpelijk dat je het gaat missen; je hebt altijd met hart en ziel gewerkt, je betekende echt iets voor de mensen waar jij je voor in zette!

    Wat superknap hoe je ook dit (ondanks de tranen die ook gewoon de ruimte krijgen) ook weer accepteert als iets wat is zoals het is. We duimen hier weer voor de volgende uitslagen 👍👍👍

    Veel liefs Marieke 🥰

  3. Begrijpelijk dat je met een dubbel gevoel deze deur hebt gesloten. Maar wat zul je veel harten hebben geraakt in je loopbaan, onthoud dat het niet uitmaakt hoelang je je werk hebt kunnen doen maar wat je in die tijd hebt gedaan voor zoveel mensen.

    <3

  4. Lieve Teatske,

    Ik leef met je mee dat je vroegtijdig moet stoppen met werken! Je hebt veel betekend voor mensen in je werk en daar kun je met trots op terugkijken. Logisch dat dit met verdriet gepaard gaat. Ik hoop dat je nog lange tijd mag genieten van iedereen die je dierbaar is🙏

    Liefs Paula🥰😘

    1. Je hebt “levensreddend” werk verricht. Jouw uitstraling, positiviteit en kennis zijn zo mega bijzonder. We zijn jou dankbaar. We hopen en duimen dat de chemo door blijft werken!!!!!

  5. Lieve Teatske

    Na het lezen denk ik jeetje al in die tijd zoveel betekent voor een ander.
    Wat moeilijk om nu afstand te nemen.
    En ook zien hoeveel vrienden en kennissen je hebt gemaakt.
    En dan nu ook weer de kracht hebben om je verhaal te doen.

    Hoop op goede uitslagen en dat je nu kan gaan genieten wie je dierbaar zijn.

    Liefs conny

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *