Ik kan niet slapen en wil ook niet slapen, net of de dag nog niet voorbij is voor me.
Het stormt in mezelf.
De bom zit nu voor mijn gevoel in mijn hoofd, letterlijk voel ik een zwaar pijnlijk hoofd. Het gevoel dat ik me koest moet houden anders ontploft ie.
Nou vanmiddag ontplofte ik, geïrriteerd om niks heb ik een mand met schoenen de garage door getrapt, tegen spullen aangeschopt, hysterisch gebruld! Ik kan me niet herinneren dit zo eerder gevoeld te hebben.
Dit gevoel moest er ook uit blijkbaar. Het gevoel van onmachtig zijn in deze situatie, m’n sterke wil die zoveel wenst… en dan ook een regelneef zijn die alles rondom deze fase goed wil regelen.
En dan is er nog een stemmetje die zegt: taken it easy, je weet niet hoe het komt, focus je weer op de hoop, koester de kleine momenten, wees dankbaar voor wat je kunt regelen, ik knuffel mijn man en kinderen, we spreken de liefde weer naar elkaar uit, en nu….nu ik dit schrijf word ik weer rustig.
Nu wil ik wel gaan slapen, m’n gevoelscirkel is weer klaar en rustig. Weltrusten!
Volgende week maandag start ik met bestraling 5x van gehele hoofd. Iedere dag 10 min.
Helaas met de verdrietige bijwerking geheel kaal te worden. Dit vind ik heel erg. Weer zo zichtbaar ziek, zo niet mezelf fijn voelen daarbij. Maar het voelt alsof er geen keus is.
Het bestralinsmasker is aangemeten, dit viel heel erg mee.
Na bestraling een week niks, daarna starten met chemo, 1x per 3 weken.
Dan met 2 mnd een mri scan om te kijken of de groei van de tumoren stopt.
De bom: uitzaaiingen in je hersenen, sowieso 10 en snel mri nodig en vandaag starten met bepaalde medicatie (waar ik zo’n een hekel aan heb). Deze week gesprek met een neuroloog, niet meer autorijden en dan kijken wat we gaan doen, qua bestralen en chemo.
Jemig de pemig…..deze zagen we niet aankomen.
Oké, ik schreef laatst al dat ik me vanaf januari niet top voel. Maarja iedereen is grieperig. Bijna 4 wkn terug zag ik vlekken voor mn ogen. Dit heb ik al als puber, zo heel af en toe. Maar dit was wel heftiger. Meestal ga ik liggen, geen schermpjes en focus me op m’n ademhaling en het trekt weer weg. Negeer ik dit, dan krijg ik hoofdpijn. Nu kwam direct mega hoofdpijn opzetten en kon ik niks verdragen. Dit zullen ze wel migraine noemen, dacht ik. Doordat ik het liefst als een schildpad in elkaar duik, de wereld buiten me laat, heb ik de spieren in bovenrug en nek verkrampt. Dus ik naar de fysio. Deze is erg goed en de verkrampte spieren worden steeds losser maar hoofdpijn bleef. Ik deelde m’n verhaal op een forum voor lotgenoten. Daar vond iedereen dat ik aan de bel moest trekken en een scan moest vragen. Vrijdag namiddag besloot ik de oncoloog te mailen en zou maandags bellen.
De fysio gaf verlichting en toen hij de spieren in mijn kaak masseerde werd m’n hoofdpijn ook lichter. Yes, dacht ik opgelucht. Dan is het toch een soort spanningshoofdpijn, vanuit spieren. Maar die scan was al aangevraagd. Vandaag kon ik tussendoor alleen van m’n hersenen een scan laten maken. We hadden geen spanning voor de uitslag. Ik had niet eens gevraagd hoe ik de uitslag zou krijgen.
Nou, dat hoefde dus ook niet. Want rond half 2 werd ik gebeld, m’n oncoloog.
Ik heb geen goed nieuws….. BAM!.
Tuurlijk wist ik dat met mijn diagnose er een keer een kentering gaat komen, en nog steeds geloofde ik ook dat ik een wonder kon zijn. Dat het punt nu al is gekomen waarop m’n toekomst opeens weg is….dat is niet te bevatten.
Ik was alleen toen hij belde en dus kon ik daarna hysterisch huilen en huilen en huilen. Sven kwam beneden en had het niet door dus vroeg ik hem bij me te komen. Ooo wat een schat is dat zeg! ‘Het komt goed mem’ en ‘je hebt ons een goede basis gegeven’.
Roan en Joucko kwamen thuis, hij had een lekke band. Roan ziet m’n gezicht en begint ook gelijk te huilen en houd bijna niet op. Joucko ook, volop ongeloof. Jeetje, dit hadden we niet verwacht.
Lynn is zwemmen met een vriendin, als ze thuis is vertel ik haar dat we verdrietig zijn en leg het uit. Ze verstard en weet niks te zeggen. Ik trek haar rustig op m’n bed, en zo liggen we een hele tijd en zie ik een traan komen. We knuffelen met kat Misty erbij. ‘S avonds in bed komen de vragen. De kinder beleving hierin en de vluchtigheid is fijn. Maar de gedachten gaan diep en ver. Ik merk dat het fijn is dat ze weet dat ik overtuigd ben van hoe ik het overgaan van dit leven zie. Dat het leven doorgaat. Dit maakt het lichter, ook voor haar.
Hoe het nu komt allemaal, ik weet het niet. Het is nu afwachten wat voor behandeling ik nog kan en wil krijgen. Spannend is het zeker en ook eng om weer behandelingen aan te gaan. En de angst dat ik aftakel en het snel zou kunnen gaan. Ik merk dat ik daar al een modus in herken wat emoties temperd, want ik moet sterk genoeg zijn om deze fase in te gaan. Ik ben snel rustig, maar voel verdriet wanneer ik m’n lieve gezin, familie, vriendinnen zie.
Mijn ziel heeft al vrede, hoe raar dat misschien klinkt, want m’n hoofd begrijpt dat niet. Nog zoveel plannen, reizen, boek schrijven, uitjes en nu?
Toch is er ook een stem in mij die zegt: joh, it ain’t over til it’s over. Dus tot die tijd ben je hier, maak er nog een mooie tijd van. En wie weet is het langer dan we denken, wie zal het zeggen. Nu weten we het niet.
Zo, best een persoonlijk stuk om te delen. Maar ook in deze fase houd ik je op de hoogte.
Zon kom maar en ga dan ook alle zoektekiemen wegsmelten. De afgelopen tijd ben ik snel vatbaar voor alles wat voorbij komt. En waar ik voorheen een paracetamol nam en door kon, is dat nu wel anders. Ik ben meer en langer uit de running. Dit is wel eens frustrerend. Want ookal voel en weet ik hoe dat brain vaak werkt en de kracht van positief denken. Soms lukt dat gewoon niet zo goed.
Ik kies dan mijn momenten wat ik wel en niet doe. Zoals laatst een weekend met Lynn naar Amsterdam. Daarvoor afspraken afgezegd, maar dít kon doorgaan. Daarna wel extra bijtanken nodig.
Gisteren gaf m’n heit voor zijn 70ste verjaardag een feest met warm/koud buffet met familie en vrienden. Erg geslaagd, fijne sfeer, lieve mensen. Maar man, daar moet ik vandaag weer zo van bijkomen. Nu heb ik laatst na migraine, spieren in m’n nek verkrampt. Dus die hoofdpijn komt snel om de hoek. Mijn uiterlijke vertoning lijkt niet ziek op zo’n feestje. Maar mijn lijf voelt bejaard. Laat snel die zon komen, dan voelt alles vaak wat lichter, wat stralender. Nu even een update met hoe het gaat. Iedere 3 wkn krijg ik immuno-en doelgerichte therapie. Waarbij we vrijdag verrast werden met een mini concert aan bed, zo bijzonder.
En eind maart weer onderzoeken, een hartpomp functie onderzoek(omdat immunotherapie effect kan hebben op het hart) en weer een ct-scan(dit keer ook van de nek). De pijn is er altijd wel, meestal goed te handelen met morfine. Met griep of andere weerstand klachten neemt die pijn meer toe.
Thuis gaat het goed. Joucko heeft niet veel last meer van z’n ontsteking aan het hartzakje, gelukkig! Wel last van pubers die al hun spullen laten slingeren en niet opruimen. En last van een vrouw die als ze zich goed voelt, leuke dingen doet ipv de was. Met de boys gaat het goed, op verwerking van het verlies van cambuur na. En Lynn is volop met haar naderende verjaardag bezig(7 maart). Ze geeft een groot reptielen, disco feest! Verder lukt het me iedere week 4 uurtjes op werk te zijn en mag ik een paar collega’s coachen, zó leuk! Komt die zon nu al bijna? Deze zomer gaan we 3 wkn naar Griekenland, alvast maar even vooruit dromen. Dit doe ik het liefst met een kopje cappuccino, achterhuis, in de luwte zittend met m’n hoofd in de eerste zon. Kom maar door!
Vanochtend begon ik, iets verslapen, dus ff snel hups naar het ziekenhuis voor een kuur. Verslapen= stemmingsmeter -1
Kom ik keurig op tijd op de afdeling is er gedoe over m’n afspraken (niet voor het eerst…). “Je moet je voor melden en met 5 min bij de arts zijn”. Ik leg uit dat dit niet zo afgesproken is en ik best iedere 3 wkn. met m’n arts wil kletsen maar ik niks te bespreken heb. Nadat de vrouw van de planning me begrijpt en dit regelt ook voor de komende afspraken is m’n stemmingsmeter: -2
Op de afdeling wil de verpleegkundige nog 2x in herhaling uitleggen waarom ze dit toch echt niet handig vindt… ik leg 2x uit dat het mij niks uitmaakt maar ik niet ergens kan zijn als ik dat niet weet… duheu… Stemmingsmeter -3
Dan kom ik op een luxe ligstoel, terwijl ik normaal op een bed lig. Voor 3 uren is die stoel voor mij niet luxe genoeg, ik vraag ernaar. Nee, verschuiving en drukte. Stemmingsmeter -4.
Het bejaarde gehalte is weer hoog. Man van bijna 80 probeert de naam van de verpleegkundige te onthouden door haar naam in iedere zin te gebruiken. En een vrouw van 73 is wat dovig en heeft haar mobiel op luidspreker staan, terwijl ze in de wacht staat voor de taxi. Ik time: 6 minuten…’een ogenblikje geduld’. Stemmingsmeter -6 (deze tellen alle twee)
Ik zet mijn koptelefoon op en luister naar inspirerende lifecoach Tony Robbins, maar helaas hoor ik het niet goed omdat er iemand in mijn space komt zitten… Deze vrouw moppert nogal hard, ze is boos omdat haar immunotherapie stopt en ze denkt nu niet lang meer te hebben. Wanneer een ander vertrekt met ’tot ziens’, moppert zij: ‘als ik er dan nog ben’. Maar ook: ‘m’n suikers voel ik omhoogschieten’, ‘m’n kinderen zijn gestopt met roken, vreselijk is het want nu willen ze dat ik ook stop’, ‘och moet ik alweer plassen’. Stemmingsmeter -7
Ik houd m’n koptelefoon op, probeer me ergens anders op de focussen. En m’n kuur zit er straks bijna op. Wel nogmaals langs de planning, want de wijziging in afspraken zie ik online zijn niet allemaal goed gewijzigd, moeilijk blijkbaar. Stemmingsmeter-8
Dan wil een verpleegkundige m’n infuus eruit halen. Ik zeg haar, ik moet nog 10 min. spoelen. Verontwaardigd kijkt ze me aan…’je hebt gelijk, goed dat jij oplet’. Stemmingsmeter -9
Gelukkig is het weer klaar! Thuis heb ik hoofdpijn, wat niet komt van het leuke personeelsfeestje van gisteravond. Ik moet even in de rust en duik even op bed.
Dan gaat na een uurtje de deur open en stapt Lynn binnen. Mem moet even een staart in haar haar doen voor turnen. ‘Nog 8 nachtjes mem, voor ons weekendje! Eigenlijk 9, maar na 8 nachtjes kunnen we de koffer al inpakken.’ We gaan samen een mem-dochter weekend houden in Amsterdam.
Alles in ons leven is als een spiegel, durf je te kijken?
Eerder schreef ik al dat we niet: onze gedachten zijn, of ons lichaam, of onze emoties. We zijn ook niet de rol die we hebben, als: vrouw dochter moeder werkende En we zijn ook niet de buitenkant: dat wat we laten zien het uiterlijk de lach wat we plaatsen op socials. We zijn ook niet wat we denken te zijn, alleen een mens op aarde. Want daarin zijn we eigenijk heel klein, kijk maar naar de sterren in de lucht. We zijn zoveel meer! We zijn het allemaal en tegelijkertijd meer dan dat. En alles om ons heen staat in verbinding met dat diepere in ons. En in die verbinding toont alles zich als spiegels naar ons diepere zijn, onze ziel.
Steeds meer voel ik dat in mij puzzelstukjes op z’n plek vallen. Door therapie, verschillende zienswijzes, boeken, culturen, mensen op m’n pad, zelf open, nieuwsgierig en leergierig te zijn. Eén van laatste puzzelstukjes had voor mij te maken met irritatie. Ken je dat dat je je irriteert aan een ander z’n gedrag, dat je je er niet door wilt laten raken en toch, overkomt het je weer. Die nare trekjes van jezelf, dat dit je frustreert, leeg maakt. Het zijn die mindere, negatieve gevoelens die we niet willen hebben. Liever niet erkennen, liever wegstoppen. Maar ook hierin zit een spiegel, een les. Die irritatie van dat gedrag, gaat over mij, over datzelfde gedrag in mij. Dat gedrag van de ander spiegelt hetzelfde dus in mij. Ik ben me er steeds meer van bewust. Irriteer ik me niet meer? Jawel hoor, maar ik weet nu dat het over mij gaat. Het is mijn les. Ik mag het zien als iets wat lastig is, en kan er alleen maar de uitdaging in vinden om er vanuit liefde naar te kijken. De ander speelt de rol op aarde om het je goed te willen leren. Dus probeer ik niet streng veroordelend naar mezelf te zijn; ‘wat stom!’ ‘Ga ik toch weer’ ‘raakt het me toch weer’. Nee liefdevoller: ‘het geeft niet, ik weet het nu’.
Zo kan je spiegels, uitdagingen hebben op gebied van gedachten. Iedere keer weer dat negatieve stemmetje wat je klein probeert te houden. (Het is gewoon bang voor verandering of afwijzing) Of de spiegel kan komen op gebied van je lichaam. Je wordt tegengehouden door je lichaam, want het is ziek en werkt niet zoals je wil. Wat wil het je vertellen? Dat blaasontsteking kan staan voor je pis-nijdig voelen, vind ik zo grappig. Of de spiegel komt op gebied van emoties. Dan kan dit uitdaging geven, bij overmand worden door negatieve gevoelens, vaak vanuit angst. In de uiting van bijvoorbeeld woede, boosheid, jaloezie, verdriet, slachtofferschap, depressie. Achter die emoties zit vaak angst, angst voor tekorten, angst voor achtergesteld zijn, angst voor verlies. Zo begreep ik mensen eerst niet zo goed die bijvoorbeeld de plek waar ze wonen op de planeet als die van hen beschouwen… waarom denk ik dan, omdat hier je wieg stond en omdat de mens vroeger dit land heeft gekaderd met landsgrenzen? Maar als iemand dan op je land komt ben je bang om te delen vanuit angst voor eigen tekort. Die mensen begrijpen nog niet dat op de planeet genoeg van alles voor iedereen is. Maar ook kan de spiegel komen door de verbinding die we hebben in relaties naar anderen toe vanuit de verschillende rollen. En deze heeft vooral de oorsprong vanuit opvoeding, omgeving, genen en generatie overdracht. Zo is die van positionering hierin altijd een mooie. Welk kind ben je in het gezin van opvoeding en wat zegt dat over je in relaties naar anderen. En deze laatste, de generatie overdracht is ook een puzzelstukjes voor mij welke ik aan het uitzoeken ben. Weer een boeiende zoektocht, waar ik vast nog een keer meer over deel. Want bij wie in de bovengelegen generatie speelt bijvoorbeeld oorlogstrauma geen rol, of het niet praten/delen van gevoelens?
Zo kan het leven best veel uitdagingen geven door al die spiegels en is het als mens pittig om hiermee te dealen. Dus helpt het om lief te zijn voor jezelf. Maar kijk af en toe wel in de spiegel en onderzoek eens nieuwsgierig wat het je verteld. Want hoe meer inzicht, hoe meer rust en innerlijke vrede het geeft voor je ziel. Durf jij te kijken? Hoe serieus dit gewauwel ook klinkt… lach vooral ook in die spiegel en trek gekke bekken. Want dat helpt zo om het leven niet al te serieus te nemen en vooral plezier te maken. Dus kijken met een dosis humor en zelfspot😉🤪
https://youtu.be/NhzYbPF8y2g In de oude Hawaiaanse cultuur gingen families vroeger met fysieke of geestlijke moeilijkheden heel anders om. Ze kwamen bij elkaar, rondom een vuur en zongen mantra’s over verzoening en gericht op vergeving. Zo mooi en anders.
Nu doe ik wel vaker eens even wat anders dan anders of probeer nieuwe dingen. Sommige belevenissen deel ik, waaronder gisteren eentje is om te delen. Een stilte retreate dag! Ik kan het iedereen aanraden, en dit ga ik zeker zelf vaker doen.
Ik vond het als een kuuroord dagje voor mijn ziel, heerlijk. Veel begeleide meditaties maar ook de natuur in, dansen, yin yoga en alles in stilte. Het gaf me prachtige inzichten. Waaronder: -alles wat leeft is verbonden met elkaar. Ik zag in het bos alle duizenden bladeren op de grond en kreeg de ingeving dat wij mensen net als de bladeren zijn. We zitten eerst vast aan de boom, aan onze ouders. Dan gaan we onze weg, ieder blaadje, ieder mens op zijn manier, dwarrelend met de wind mee of snel door de storm. Maar hoe het ook gaat, je komt op de grond terrecht. Je hoeft je niet te verzetten of er tegenin te gaan, dat gaat niet. Laat je maar meevoeren op de wind. Zo voel ik ook sterk dat ik mag vertrouwen dat het goed komt en in moeiteloosheid mag ontvangen. Klinkt gek misschien, lekker zweverig, net als de blaadjes en niet eens met paddo’s….😉 En toch denk ik dat we in het leven vaak iets najagen, streven naar perfectie(ik ook hoor) of doelen hebben. Zeker in het begin van dit nieuwe jaar. Hoe lekker is het wanneer we die doelen moeiteloos halen vanuit vertrouwen? Het lijkt mij wel fijn. Begrijp me goed, ik denk wel dat je acties mag uitstippelen en inzet mag geven, je talenten mag inzetten. Niks ontstaat vanuit het niets. Niks komt je aanwaaien, dan alleen een blaadje uit de boom🙃…. maar vanuit de stilte, vanuit dankbaarheid, vanuit het vertrouwen dat de te zetten stappen zich zullen ontvouwen in je…hoe fijn zou dat zijn. En hoevaak hoor je dat als mensen vanuit hun talent iets ondernemen, dit geen moeite kost. Het heeft ook te maken met het inzicht dat alles er al is. Alle wijsheid zit al in je, onze mind is alleen zeer beperkt en kan lang niet bij deze wijsheid komen. Ook geloven we en luisteren we nog te vaak naar die stem vanuit ons hoofd, wat afleid van de stem in ons hart. Het helpt om stil te zijn, want dan komen de antwoorden. In de stilte hoor je de stem van je hart. Stilte, brengt je voorbij elke gedachte en elk idee.
Een ander inzicht is dat ik heel goed stil kan zijn en vaak grapjes in m’n hoofd had of moest lachen om mijn ego stem. Het is niet saai om mij te zijn in stilte.
In de meditatie kwam in mij weer sterk het -mogen ontvangen- naar voren. Ik heb als persoon en als hulpverlener jaren veel gegeven aan anderen. Ik ben van nature op de ander gericht, heb me al jong aangepast aan wat er verwacht werd. Dit gaat me ook goed af, voel een ander vaak snel en goed aan. Dit is wel soms ten koste gegaan van mezelf, de balans hierin was niet altijd oké. Nu voel ik heel sterk dat ik niet meer hoef te geven, mijn missie in geven is wel volbracht. Het is nu de tijd om te ontvangen. En eigenlijk is geven en ontvangen gelijk aan elkaar. Want als je een ander iets geeft, ontvang je hiermee ook een innerlijk gevoel van tevredenheid, dus geef je indirect iets aan jezelf. En als je ontvangt, geef je ook de ander dat innerlijke gevoel van dankbaarheid, dus ontvangt de ander. Vervolg hierop is dat als je iets wilt, vanuit een eigen behoefte, het makkelijker is om dit te geven aan een ander. En het komt naar je terug. Ben ik nog te volgen? Hoe dan ook ik ga me meer richten op moeiteloos ontvangen en ben benieuwd of ik hiermee mooie dingen kan manifesteren.
Iedereen wens ik stilte toe en ook moeiteloos ontvangen toe, waarop 2023 mooie uitkomsten mag hebben. En loeit de storm, vertrouw dat je blaadje mooi terecht komt in het bos omringt met andere bladeren😉💫💖
Bij opstaan gaf Joucko aan ’s nachts wakker te zijn geworden met flinke pijn op de borst en benauwd. En nog steeds was hij erg benauwd. Ik bracht Lynn naar school, hij dook weer op bed. We dachten dat het misschien stress was van de naderende scan uitslag. Het lichaam kan soms bijzonder reageren op geestelijke omstandigheden. Maar we concludeerden een paar uur later, dat we best rustig waren over de uitslag hoe die ook zou uitpakken. En omdat de klachten bleven, besloot ik te overleggen met de doktersassistente. Misschien kon ze iets zeggen over het uitsluiten van stress…toch maar langskomen was het advies. En toen ging de telefoon, de oncoloog zei gelijk: ‘De uitslag is goed! Tumoren zijn beide weer gekrompen met 0,4 millimeter.’ Wat een opluchting weer, wauw! Wat fijn om zo de kerst in te gaan. Tranen van dankbaarheid.
Maarja, Joucko nog steeds knetter benauwd voelde zich echt niet goed. Samen naar de huisarts, waar bleek dat ontstekingswaarden hoog was, dus geen stress reactie. We mochten door naar de seh. Rollen een keer omgedraaid, waar ik wel om kon gniffelen. Voor mij werd heel lief een luxe ligstoel gebracht….daar lagen jut en jul. Na 4,5 uur, longfoto, echo, bloedprikken, hartfilmpje, bleek dat hij pericarditis heeft, een ontsteking van z’n hartzakje. Oorzaak een griep van 2 wkn terug. Hij heeft voor 3 mnd medicatie gekregen en 2 wkn ibruprofen. En over 2 wkn naar de cardioloog, om te volgen hoe dit verloopt. Tjong, hoe ging dat verhaal met de zieke en de blinde…. 😉
Lekker zwak zooitje bij elkaar. Maargoed, hij mag mee op vakantie. We gaan wel zien hoe zich dit ontwikkeld.
Wat een dag…
Iedereen fijne dagen, koester je gezondheid, geniet en drink er 1 of meer op en neem je klachten van zowel lichaam als geest serieus! En bedankt voor de vele meelevende berichtjes!!
Het einde van 2022 naderd en wat een jaar was dit zeg. Een jaar met veel hobbels en bobbels, heftig en intens. Maar hoe ik er nu bij zit ten opzichte van eind vorig jaar dan ben ik vooral heel erg dankbaar. Want ik voel me lichamelijk beter dan toen. Waar ik nu sta? Ik noem het de stabiele fase. En die blijft spannend want volgende week woensdag ga ik weer in de ct scan. Vrijdags de uitslag. Wordt het weer zo door voor 3 maanden(met eens per 3 wkn immuno en doelgerichte therapie via infuus) of komt er chemo bij.
De kerst staat voor de deur en wat geniet ik van de heerlijke kerstmuziek en lichtjes! Lynn zingt in de kerk kerstmusical, dus daar heerlijk van genieten straks. En met familie samen zijn en lekker eten. En dan koffers pakken, want we gaan naar Zweden(bijna Lapland)! De huskytocht is geboekt en de ski kleding ligt klaar. Het is daar momenteel -19 graden, dus moet nog wat thermokleding kopen. Gedachten naar deze vakantie helpt me om de naderende spanning van me af te zetten. Want nu ik dit schrijf….oe…dan voel ik hem hoor. Terwijl ik vorige week dit nog niet merkte. Gelukkig maar.
Terugblikkend op afgelopen jaar, waren mijn hoogtepunten: ons te gekke feest, prachtige reizen: Disneyland, Parijs,Turkije, Curaçao, Taizé, Rome, het vele lieve meeleven van zoveel mensen om me heen, maar ook het besef hoe sterk we zijn als gezin. Dat we met alle emoties een weg vinden en blijven staan, nog meer levend in het NU, nog meer genietend! Dieptepunten laten we achter: de angst en grote onzekerheid, de angst voor de dood, de vele dagen met pijn, de schrik door de hersenbloeding van heit. Het leven is zo kwetsbaar. Ik laat het achter me en blik liever vooruit en maak een nieuwe lijst met plannen.
We zijn straks 2023 en ik ben benieuwd wat dit jaar voor ons in petto heeft. We maken er, no matter what will happens, weer een mooi jaar van!
Wat was jouw hoogtepunt dit jaar en wat laat jij achter? En wat is je wens voor volgend jaar?
In een podcast die ik luisterde ging het over waar jij je mee identificeert en of dit kloppend voelt of dat je een nieuw verhaal wil maken.
Interessant vond ik, want laatst hoorde ik iemand zeggen, ik ben alleenstaande moeder en dacht, ja klopt maar wat wil je daarmee zeggen?
Als kind kun je ook vasthouden aan al die eigenschappen die je wel of juist niet zijn toebedeeld. Ik weet nog duidelijk dat Joucko dacht dat hij geen prater was, had dit een aantal keren gehoord en dat was zijn waarheid, zijn verhaal geworden. Ik moest daar dan om lachen, want hij kan heel goed en soms ook veel praten.
Wat koppelen we aan onze identiteit en wat geven we een ander mee. “Dat is typisch jij”. En mag dat ook veranderen? Of wordt het een houvast in de zoektocht naar wie je bent of wilt zijn. En zeg je….zo ben ik nou eenmaal.
Als ik vast blijf houden aan de identificatie dat ik ongeneeslijk ziek ben, voelt dat niet fijn. Ik wil dit niet meer merk ik. Want het voelt zwaar ofzo. En ookal krijg ik er ook veel aandacht door, wat soms fijn kan zijn. Het is niet wie ik wil zijn of waar ik me mee wil identificeren. Want dan voelt het alsof ik slachtoffer ben, met associaties, zwak, hulpbehoevend enzo. Het houd je ook in het verleden.
Zeker nu ik me goed voel, geestelijk maar ook lichamelijk, wil ik een weg zoeken om verder te gaan. Tuurlijk kan ik m’n ziek zijn niet ontkennen, want ik schrijf dit nu vanuit een ziekenhuisbed. Maar ik wil de vrolijkheid en positieve energie blijven uitdragen en voelen.
(Toevoeging: dag na kuur in het zh wil ik deze blog plaatsen, maar voel me niet positief. Ik ben intens moe, kan het niet opbrengen om de ritmisch gym wedstrijd van Lynn bij te wonen. Even een traan van frustratie. Lynn die zo lief zegt: ‘mem doe waar jij je goed bij voelt. Dan ben je er de volgende keer weer bij en heit kan het filmen’. Ook nadien, vraagt ze me of het een goede keus was, de schat!)
Een andere bijkomstigheid van je identificeren met iets, is dat je het aan je gehele zelf kunt koppelen, je persoonlijkheid. Toen ik mij zelf als ziek persoon voelde, voelde ik ook wel schuld naar m’n kinderen. Dit op momenten dat mem iets niet kan doen. De ziekte geeft beperkingen maar dat ben ik niet. Ik wil alles geven, dus mag het me frustreren, mag ik er een traan om laten maar hoef ik me niet schuldig te voelen.
Dit gaat gelukkig veel beter. En kerstfilms kijken helpt😉
De komende feestdagen voelen voor mij niet beladen, want als ik met de gedachte erin stap dat dit misschien wel de laatste kerst kan zijn….nou dan wordt het vast niet een vrolijke kerst, een tranendal.
Ik voel me nu goed, en leef nu. Dus kijk niet verder dan een half jaar verder maar ga er vanuit dat ik nog jaren hier ben. Dus nu geen drama in my life.
Ik hoop dat mijn omgeving dit ook zo kan zien en ervaren. Want soms denk ik dat het voor mijn omgeving wel eens pittiger kan zijn dan voor mij. Zij voelen niet wat ik voel en dragen de zorg.
Lichamelijk gaat het ook goed. De pijn is de afgelopen 2 wkn wat minder heftig en ik neem 1 pil minder per dag. Hierdoor voel ik me ook wat helderder.
Eind december of begin januari krijg ik weer een scan. Ik ga ervanuit dat we op deze voet nog een hele tijd door kunnen gaan. En
anders liggen er nog andere opties in de kast.
Tuurlijk blik ik terug op vorig jaar, toen was ik erg ziek, met veel pijn en was het spannend hoe snel het ziekteverloop zou gaan. En dat was heftig.
Maar nu is nu, en ik voel me dankbaar en positief.
Mijn nieuwe voornemen:
ik ben die vrouw die een wonder gaat zijn, want ze leeft nog héél lang en gelukkig!
