teatske

Ik ging naar haptonomie therapie, waar ik meer mag leren luisteren naar mijn lijf en gevoel ipv mijn hoofd. Toen ik zat te wachten voor de sessie, bedacht ik met mijn hoofd, ach het valt toch wel wat mee allemaal… nog een klein dingetje hier en daar, dat even oplossen en dan ben ik wel weer klaar hier. 

Een uur later kwam ik tot inzicht dat mijn hoofd mijn gevoel zo vaak de baas wil zijn. Met aangeleerde overtuigingen, vanuit m’n kindstukken gecompenseerde gedragingen…tuurlijk vertelde mijn lijf en gevoel me wat anders….

Mooi dat ik dit weer mocht beseffen. Weer geland in mijn gevoel, weer een laagje dieper in bewustzijn.

Mooi proces en zo herkenbaar worden bepaalde patronen. Patronen van: sterk willen zijn, niet te veel voelen, ik maskeer graag met een glimlach en negatieve gevoelens laat ik er liever niet zijn.  

Voor mij belangrijk om me te blijven verbinden en focussen op m’n lijf en de signalen daarvan. Meditatie helpt me hier ook bij en vanavond was er een bijzondere meditatie. Deze was verbonden met een project waarop een man de roeping(channeling) voelde om in deze tijd de berg Sinai op te gaan. Dit niet alleen maar met 1000 vrouwen. De vrouwelijke kanten van ieder mens ook die in de man mag sterker worden op aarde. 

Of je er wat mee hebt of niet ik vind de liefdevolle aandacht voor de aarde, voor de medemensen, voor jezelf erg mooi. 

Online waren er ook 1000 mensen met elkaar verbonden. En op de één of andere manier is dat te voelen. Ik kan hiervan genieten.

Onderstaand filmpje op YouTube geeft de kracht van samen zijn, mooi weer. 

In meditatie ging ik mee de berg Sinai op, liet achter wat ik niet meer bij me wil dragen(fysieke pijn, innerlijke troubles), op de berg zag ik de zon opkomen(ik mag ontvangen wat mooi is) en bewuster keerde ik terug van de berg.

Het voelt als hoopgevend voor processen in onszelf, (zoals ik doorga) maar ook hoopgevend voor een nieuwe wereld. Een wereld waar vredig en in overvloed geleefd kan worden, dat willen we toch. 

Processen, zo binnen, zo buiten. 

Zoektocht naar jezelf, naar wie je bent in essentie…wie herkent het niet.

Van de week stelde iemand die ik niet kende mij de vraag, wie ben je? Vertel eens wat over je zelf?

Zo onnozel…ik begon met mijn naam.

Maar ben ik mijn naam? Nee, deze is me gegeven. Heb ik niet gekozen, dus wat zegt dat over mij.

Ik ging verder met mijn leeftijd. Dit terwijl ik dit niks zeggend vind en dit erbij vermelde. Want je leeftijd hoeft niks te betekenen, een jong iemand kan wijzer zijn dan een ouder persoon.

Whats in a name, whats in the age…

Ik ging verder met vertellen: getrouwd, kinderen, werk. Maar wat zegt dat nou eigenlijk over iemand. Het geeft een kader, het geeft een richting van interesse. Maar eigenlijk is dit een soort persoonlijkheidsbeeld van labels en plaatjes. Het liefst mooi gemiddeld in de pas. Deels een rol die we hebben, als mem, vrouw, zus, vriendin, collega. 

Ik kreeg gewoon de kriebels van mijn eigen verhaal. En besloot te zeggen dat wat ik over mezelf vertel niet écht veel zegt maar dat wat ik tussendoor vertel of door hier nu juist iets over op te merken, meer over me zegt. De ander lacht en begrijpt me volledig. 

Hoe zou jij jezelf voorstellen? Wat zou je dan zeggen. En wat maakt jou nou echt jóú? Wat is typerend voor jou?

Ik moest er even over nadenken, want wat zou ik de volgende keer willen zeggen is:

Ik ben een veelzijdig persoon, die vaak positief ingesteld is. Nuchter maar ook gevoelig. Ik kan goed aanvoelen, de ander of situaties en hierop inspelen. Ik ben nieuwsgierig, stel graag vragen om een ander te willen begrijpen en hoop een ander te kunnen ondersteunen als dat nodig is. Ik hou van actief bezig zijn, dit geeft me voldoening, het liefst iets ondernemen of iets creatiefs. En dit kan echt vanalles zijn en ik zet wel door. Ik ben wel wat rebels, hou van gekkigheid en lachen. Maar kan ook serieus zijn en filosofisch de diepte in gaan. 

Ook met bovenstaand verhaal beschrijf ik een persoonlijkheid of eigenschappen.

Écht in essentie zijn we onze ziel, zijn we allemaal licht en liefde en zijn we allemaal gelijk. De een niet meer dan de ander. Ieder zo met zijn eigen verhaal in zijn eigen unieke inkleuring.

En zelfs iemand met nare of gruwelijke karakteruitingen of in gedrag, is eigenlijk iemand die hunkert naar liefde maar is dit kwijtgeraakt.

Als iedereen nou zou geloven dat ie licht en liefde is, scheelt dat veel zoeken in de zoektocht naar wie ben ik.

Fia: ‘I am”

Hoe vind je de balans tussen actief zijn en ontspanning. Niet alleen voor mij een uitdaging, denk ik. Ik vind het een lastige, want als ik eenmaal opsta en in de flow zit van actief bezig zijn dan voel ik m’n grens niet goed. Zo komt het regelmatig voor dat Joucko mij bezig ziet en zegt: “zou je niet even wat rustig aan doen nu?” Dat wil ik dan natuurlijk helemaal niet horen, want ik zit lekker in de flow… als ik dan toch wel even ga liggen, dan voel ik pas hoe moe m’n lijf is.

Mijn bejaarde lijf, noem ik het, want zo voelt het vaak. En daar heb ik maar naar te luisteren. 

Blijft toch een uitdaging om de balans te vinden van lekker actief bezig zijn en weer bijtanken. 

Nu met een ochtend naar kantoor, merk ik dat dit wel wat vraagt van mijn lijf en mind. Ookal doe ik voor spek en bonen mee, daarna ben ik gesloopt en moet beppe even liggen. Het lastigste vind ik wanneer ik met iets bezig ben en dit niet kan afmaken en dan toch over mijn grenzen ga. Zeker als dit iets is met de kids, fotoshoot moment met Lynn bijvoorbeeld. Dan is de energie vaak op voor de rest van de dag. En soms doe ik dat wel bewust over een grens gaan, zolang ik ervan geniet.

De laatste wkn, genoten van Rome met vriendinnen en daarna mijn woonkamer gepimpt, het is zo sfeervol geworden. Al denken mijn pubers daar anders over…’roze?!’ En gisteren genoten van een uurtje bowlen met elkaar. En dan vandaag maar weer in de rust. Me afvragend: waarom ben ik nu zo moe…oja, best veel gedaan gisteren;)

Vorige week was ik flink grieperig na de botversterkende infuuskuur. Dat heeft dan zo gelijk een impact om m’n mind, dat blijven lastige uitdagingen om dan te denken, och het is even zo en accepteren…en niks kunnen doen hele dagen. Het is niet mijn aard om niks te doen. Dus die balans…het blijft een levenslange uitdaging.

Nu denk ik dat in onze maatschappij dit voor veel mensen een uitdaging is. Ik vind het een mooie gedachte dat hoeveel chaos er ook is in je leven of in de maatschappij, 1 van de natuurwetten luid: orde 》chaos 》orde. Dus in ieder begin én in ieder einde is het orde. Hoe mooi om vanuit die gedachte te kijken naar deze huidige tijd. Een tijd met chaos op gebied van politiek, natuur, geld, oorlog, en ellende…uiteindelijk komt er een tijd van orde. Ik houd eraan vast.

Fijne week voor iedereen met veel balans😘

Ik was weer op m’n werk deze week en trof veel nieuwe collega’s, dit voelt wat onwennig. Dan stel ik me voor aan m’n nieuwe coördinator. Hij vraagt zonder me te kennen, met de jas aan tussen neus en lippen door: ‘je bent aan het reïntegreren, toch?’ Wat heb je? En hoe ga je daarmee om…?’ 

Directe vragen zo ff snel tussen door. Het overvalt me merk ik en ik kijk hem schaapachtig aan. Tja, wil ik zo ff mn verhaal doen zonder oprechte aandacht. Hij krijgt de korte versie en ik richt m’n vragen op hem af. Wie is hij? 

Vroeger zou ik me kunnen opwinden over deze bejegening. Nu denk ik lekker laten gaan. Geen negatieve energie aan spenderen. De bedoeling is vast positief geweest maar kwam niet handig aan. Afstemming, dat is wat ik miste. 

Soms zitten we, ja ik ook, zo in ons hoofd. Dat we vanuit onszelf de afstemming missen en de plank mis kunnen slaan. Ik herken het naar Lynn toe. Ze zit dan zo in haar wereldje en zingt honderduit. Ik wil dat ze direct luistert en doet wat ik nu wil….tja dat botst dan natuurlijk. 

Afstemmen op de ander, aanvoelen en intunen. De mismatch op m’n werk helpt mij ook om hier zelf weer even goed bij stil te staan. Niet erg. Ik zal het misschien nog een keer terugkoppelen.

Tevens doet het me denken aan het boek over de universele natuurwetten, waarin oa beschreven wordt hoe wisselwerking en wet van de aantrekking werkt. Zo staat me het experiment bij, waarin twee planten in een ruimte apart van elkaar worden gezet voor een bepaalde periode en elke plant krijgt aandacht. Tegen de ene plant wordt met liefde gesproken, tegen de andere plant wordt haat, boosheid en woede geuit. Na verloop van tijd is zichtbaar dat de plant die met liefde behandeld is, prachtig is geworden. De andere plant? Die is verwelkt en heeft het niet gered. Dit experiment laat zien dat alles energie is en van invloed is op elkaar. 

Dat geldt dus voor hetgene we uitspreken en dus ook voor dat wat we niet uitspreken maar denken of uitstralen.

Afstemmen, aanvoelen, intunen en positief blijven zowel in contact als in gedachten. Dat zorgt ervoor dat je die positiviteit ook terug krijgt. En zoniet voelt het voor jezelf wel beter. Ik geloof erin!

Goed nieuws!

Wat een opluchting, de tumoren zijn ook zonder chemo en alleen met immuno- en doelgerichte therapie, iets gekrompen!! Al zijn het millimeters…toch!

We hebben taart gehaald.

Ontroerd door de foto’s op de app van familie en vrienden die dit ook vierden met taart.

Deze uitslag geeft letterlijk lucht. We kunnen in de komende 3 mnd vooruit zonder chemo, hoe fijn. Want zonder chemo heb ik meer energie. Zeker lang niet op m’n oude kunnen, want chemo werkt lang door en ook immuno zorgt voor de nodige gewrichtspijn en stijfheid. Maar hé, het is geen chemo.

De leuke plannen en uitjes gaan makkelijker zonder chemo. En ook Joucko merkt dit en boekt direct z’n tripje Boedapest met collega’s. En volgende week ga ik naar Rome met vriendinnen. Zelfs het werk trekt wel weer om iets hierin te doen. Yes!

De pijn in mijn botten blijft constant aanwezig en is wisselend in heftigheid. Hiervan zei de arts dat de tumoren niet gegroeid zijn. Grote kans dat ook deze wel afgenomen zijn, maar dit is moeilijk te zien. Op de vraag van mijn blijvende pijn, zegt m’n nieuwe oncoloog, dat de ruimte in de botten waar eerst tumor zat niet opgevuld wordt en dit dus blijvend pijn kan geven. De botstructuur hersteld niet gemakkelijk. Zolang de morfine z’n werk doet, hiermee doorgaan. Dit zorgt in mijn dagelijkse doen en laten voor aanpassing. S’ middags toch vaak even languit, om de druk te verminderen. Als ik iets doe of over m’n lichamelijke grens ga, moet mijn lijf langer herstellen.

Verder blijven we lachen en genieten! Extra na dit goede nieuws! Bedankt voor jullie meeleven.

Ik wil mijn mobiel uitdoen. En dan kijk in de weerspiegeling van m’n mobiel in m’n ogen, ik kijk nog eens en kijk in m’n ziel. Ik kijk in mijn eigen ziel en zie de mooie, zachte en ook kwetsbare kant van mezelf erin. Het raakt me en de tranen rollen over mijn wangen. Intens en mooi. Zomaar…. Soms doe ik mezelf verbaasd staan…

Wat kun je eigenlijk maar het beste bevriend zijn met jezelf, bedenk ik me. Wat is het belangrijk om van jezelf te houden. Je bent immers altijd met jezelf. 

Die kritische stemmen of harde negatieve stem van het ego, ik ken ze. Of de stem van de angst, ik ken ze. Ik ken ze en ik hoor ze gelukkig steeds minder. Want wat houdt dat je weg van die zelfliefde en wat hoor ik dat vaak om me heen. Dat iemand juist zich tegen laat houden, want overtuiging zus of zo, of de angst dat iets niet gaat lukken… 

Kwetsbaarheid en openheid is juist zo krachtig. Dat maakt een mens oprecht, puur en mooi. Ik leer dat nog vaak om meer te mogen toelaten van mezelf. 

En wat fijn vind ik het om Joucko vanavond tegen de kinderen te horen zeggen dat hij deze dagen voor de spannende uitslag spanning ervaart. Dat hij uitlegt waarom hij misschien iets sneller geïrriteerd is. Zo trots op deze man, die ook zijn kwetsbaarheid laat zien en benoemt.  

Lief zijn voor jezelf, we zeggen het gemakkelijk tegen een ander. Maar hoe lief ben je voor jezelf? Kun je jezelf vergeven wanneer je gedachten wel uit de bocht vliegen of wanneer je toch luisterd naar die angststem in je? Wees ook dan lief voor jezelf, tegen jezelf. Luister dan weer naar je intuïtie, je gevoel, je hart en ga uit dat hoofd. 

We hoeven gelukkig niet volmaakt en perfect te zijn. We zijn hier om te ervaren en te leren.  

En hoe kunnen we het beste leren? Ik denk door mild te zijn naar jezelf toe. Daar begint het mee. Vanuit vertrouwen en zelfvertrouwen, dan kun je groeien en ontplooien. En beseffen dat zelfliefde niet egoistische is, zoals vroeger de overtuiging vaak was.

Laten we elkaar daarin opliften. Elkaars zelfvertrouwen en ons eigen zelfvertrouwen opliften. Gerichte complimentjes geven aan jezelf en aan een ander, hoe mooi en simpel.  

Welke geef jij aan jezelf vandaag? Wat doe/deed jij voor liefs voor jezelf? 

Ik trakteerde mezelf op een nieuwe filmcamera en liet m’n hart raken bij het  hearthealing concert van the wanderer. Met hun prachtige nummer: we’re all going home. 

Slapen, waarom lukt het niet?

Het is 2 uur ’s nachts en ik kan weer niet slapen. M’n gedachten schieten vaak naar volgende week. Dan weer een uitslag van een scan die bepaald of ik zonder chemo door kan of niet. M’n gevoel zegt dat dit wel goed zit…maarja wat zegt gevoel… ondanks mn positieve instelling en gevoel, ben ik er toch wat onrustig van. Net of wil ik niet slapen of in die rust komen omdat m’n gedachten dan naar volgende week gaan. Net of helpt het me om maar wat bezig te blijven; te lezen, en slapen uit te stellen. Het slaat nergens op en toch is het zo.
Hoe langer ik wakker blijf, hoe minder moe ik ben. Ook is m’n huid erg geïrriteerd, heb jeuk. Vooral op m’n hoofd, waar nieuwe haren groeien. Vet irritant is dat….ontspan dan maar eens….

Ik heb m’n meditatie met Micheal pilarzick al gedaan, haar gewassen met speciale shampoo, warme chocomelk gedronken, weedolie gehad…pff… ga nog maar weer even lezen. Momenteel verdiep ik me in de universele wetten, en de kracht van de mind. Super boeiend. Daarover volgt vast nog wel eens iets in een blog.
Voor nu geen diepgaande inspiratie. Gewoon even zeuren en dit delen.

Misschien iemand nog een gouden slaap tip?

Weltrusten… hoop ik!

Verzacht, Vertraag, Verstil en Vertrouw

Wanneer we allemaal zouden verzachten wat gebeurt er dan?
Als m’n adem verzacht, ontspan ik meer, als ik m’n ogen verzachten, straal ik meer.
Als ik m’n gedachten verzacht, voel ik meer rust voor mezelf en m’n omgeving. De liefde krijgt meer ruimte.

Laten we allemaal wat minder hard zijn en verzachten.

Wat gebeurt er als we vertragen?
We doen de dingen met meer focus, aandacht en liefde. We geven ruimte om te ervaren wat er is in ons zelf en geven ruimte aan een ander.

Mijn gedachten deze week: verzacht en vertraag. Nog best een uitdaging. Zeker nu ik meer energie ervaar, dan ben ik zo geneigd veel te willen doen. Nuttig voelen was voorheen voor mij vooral ‘iets’ doen. Wat omlummelen(lekker woord) en niksen is toch niet nuttig en is lui.
Is na de 1e vraag: hoe gaat het? Vaak niet de 2e vraag: wat doe je?
Maar hoe lekker zijn juist die momenten in de vakantie. De momenten waarop je niks doet of moet, wanneer je een beetje om je heen kijkt, verzacht en vertraagd.
Juist dan trekt de aandacht naar de natuur, de waaiende wind in de bomen, de verschuivende wolken, voel je de warmte van de zonnestralen, en hoor je de vogels. Dat ervaar ik bewuster in de verstilling, hoe fijn.

Wat bij mij vaak daarop volgt zijn gedachten, alle kanten op: van wat hebben we een zalige tuin tot jammer dat ik nu opsta met deze pijn, zal ik vanavond wel weg kunnen, naar BLØF? Onee, weer terug naar het nu. Nu is nu, vanmiddag rust nemen, vanavond is later en dan gewoon gaan.
Als dat lukt is het volgend V-woord van toepassing: Vertrouw.
Vertrouw er maar op dat het goed komt. Aan zorgen vanuit angst heb je niet veel. Laat maar los en vertrouw.

Verzacht en Vertraag, Verstil en Vertrouw.

Al zouden we alleen ietsje meer verzachten, hoe mooi is dat. Verzachten naar jezelf; minder streng zijn, toelaten wat we voelen en verzachten naar onze omgeving; met minder oordelen, met een liefdevolle blik. Zelfs in wat we uitstralen kunnen we verzachten. In een meditatie werd eens genoemd: verzacht je ogen. Hoe mooi, want ook dat is een spier die gespannen of ontspannen kan zijn. Verzacht is ontspannen en relaxed.
Probeer maar eens uit wat er gebeurt als je de straat in loopt en een verzachtende, vriendelijke groet of blik geeft aan iemand. Zelf dat kan bijdragen aan iemand z’n dag!

Ik mijmer nog even verder en herhaal deze week:
Verzacht, Vertraag, Verstil en Vertrouw!

Afgelopen week ben ik met m’n vriendin Marieke back to memory lane gegaan. Terug naar Taizé. Daar waar we samen als tieners/jong volwassenen, een aantal keren zijn geweest. Om nu te ervaren hoe dit zou zijn, om in de rust te zijn en stil te staan bij m’n gevoel. Hopend om God/heilige Geest/warm gevoel te ervaren van vrede en berusting.

Wat is Taize? Het is een oecumenische broeder gemeenschap in Frankrijk, waar jongeren vanuit de hele wereld samen komen. Het is een plek van hoop. Hoop door de boodschap van geloof. Hoop doordat er zoveel verschillende mensen, culturen, landen samen komen, die allemaal open staan voor de boodschap van God en geloof. Die open staan voor gesprek waarin je kunt delen hoe je geloof maar ook alles in je leven ervaart. Met z’n mooie kanten en minder mooie kanten.

De geloofsboodschap die hier verkondigd wordt is positief, prikkelend en stimuleert vanuit liefde te leven, keuzes te maken en wordt vertaald naar het hier en nu in ons dagelijks leven. 

Het heeft me veel gegeven deze week. De sfeer is heerlijk ongedwongen, respectvol en liefdevol. Je leeft redelijk primitief. Je eet gezamenlijk en iedereen draagt daarin bij, of het nu het uitdelen of afwassen is. Maar ook is iedereen bereid naar elkaar te luisteren, te helpen waar nodig. 

Ik heb hele mooie mensen ontmoet uit Duitsland en Nederland, waar de gesprekken niet gaan over het heerlijke weer en de prachtige omgeving. Ik heb in stilte kunnen voelen wat ik voel en veel kunnen delen. Waaronder een waardevol gesprek met een vrouw, wiens man na kort heftig ziekbed stierf. En ook een gesprek met een broeder over genezing en ziek zijn, was zeer inspirerend voor mij. Ook emotioneel maar daar was ruimte voor zonder te denken dat deze emoties voor een ander belastend zijn. Erg fijn was het dat een onbekende vrouw op me afstapt en vraagt of het gaat, ze had me ontroerd zien worden bij gesprek met de broeder. Dit is de diepere laag van samen zijn waar ik behoefte aan had. En wat me weer gesterkt en verrijkt heeft op mentaal gebied.

Nu klinkt dit heel serieus en misschien zwaar maar man wat heb ik ook gelachen! Heerlijk weer de slappe lach met Marieke als vanouds, toen een man met dienblad vol eten van een bankje viel en alles de lucht in vloog. En genoten van de duizenden jongeren die dansend, zingend met gitaren savonds zorgde voor een heerlijke sfeer. De wijn die maar 80 cent kost.

En 3x per dag naar een dienst waarin meditatieve liedjes meerstemmig gezongen wordt en er stilte is….zo fijn. Met als hoogtepunt de kaarsjes die door de zaal verspreid wordt…zo mooi.

Kortom, hier een dankbaar mens omdat ik dit kon doen en veel mocht ontvangen. Marieke bedankt!

Ik houd ook van geven en dus gaf ik mijn groepsgenoten een briefje met tekst, welke aansloot bij onze gesprekken:

“Leef in liefde met jezelf en ik hoop dat je vrede in je hart mag ervaren en Gods genade. Jezus stierf voor al onze negatieve gevoelens en ervaringen, waardoor wij verder mogen zonder schuld en pijn. Alles komt goed.

Wees je eigen schepper. En creëer in het nu. Heb lief! 

Liefde is altijd het antwoord.

Kijk naar de mooie hoopvolle tekenen in de wereld, naar de regenboog. Tekenen van hoop en trouw, je bent nooit alleen, God is bij jouw.”

Zo….en weer een krul door dit punt van m’n Bucket-list.

Wauw….wat een vakantie!! Genieten to the max. En ook een vakantie met zoveel emoties dat het soms heftig is om te bevatten.

Gevoel van dankbaarheid; dat we in dit prachtige huis van lieve Jan en Jannie mogen zitten. Wat geeft dat een rust, een eigen plek. Wat fijn dat we hier mochten verblijven: DANK!!

Gevoel van intens geluk; wanneer ik de wereld bekijk en deze zo mooi is. Zeker het strand en de zee op Klein Curaçao.  En ook wanneer de kinderen zo genieten van het spelen met elkaar en tien keren van de boot af springen of onderwater liedjes zeggen die de ander moet raden. En met Joucko samen een cocktail drinken, onze kinderen even alleen laten en genieten(…en aangeschoten raken na al een paar slokken).

Gevoel van ontspanning: hier ben ik niet patiënt, hoef ik niet naar het zh, mag en kan ik ontspannen in de zon. En ook ontspannen door creatief bezig te zijn met m’n haakprojectjes voor de baby’s in de familie die eraan komen.

Gevoel van bijzondere momenten: wanneer ik besef dat ik deel van de vakantiemomenten deel met mijn zus en haar mooie gezin. Vooral de enthousiasme en open gesprekken zijn bijzonder. Ook gelachen om de bizar vele foto’s ze maakt of door anderen laat maken…

Gevoel van pijn en ongemak: want ook hier is dit niet weg. De eerste dagen ging fantastisch en schreef ik m’n mem: ‘ik vergeet gewoon dat ik ziek ben’. Maar daarna toch dagen extra morfine nodig en merk ik dat ook de vele prikkels van drukte, muziek mij snel te veel is. Niet erg maar zo was ik niet en het geeft soms een kort lontje. En als ik dan toch moet liggen, dan liever hier met het uitzicht op de prachtige palmbomen en de kids spelend in het zwembad. Er bouwt zelf een vogeltje een nest in een  palmboom.

Gevoel van verdriet: niet verwacht maar ook dat is er vanuit alle hierboven beschreven gevoelens. Want ik wil dit geluk zolang mogelijk beleven met m’n gezin!! En het raakt me ook omdat ik besef dat het nu zomer is, iets waarvan ik niet wist toen ik 30 dec het nieuws van uitzaaiingen hoorde,  of ik dat ging redden. Dat besef maakt nederig en ontroerd me. Mag en kan ik plannen maken voor volgend jaar zomer? Iedereen die me een beetje kent weet dat ik vaak vroeg met plannen en dromen bezig ben…ik denk dat ik dat blijf doen zolang het kan. We zullen wel zien…

Ik richt m’n gezicht naar de zon, dan valt de schaduw achter me.