De Bom Is Ingeslagen

De bom: uitzaaiingen in je hersenen, sowieso 10 en snel mri nodig en vandaag starten met bepaalde medicatie (waar ik zo’n een hekel aan heb). Deze week gesprek met een neuroloog, niet meer autorijden en dan kijken wat we gaan doen, qua bestralen en chemo.

Jemig de pemig…..deze zagen we niet aankomen. 

Oké, ik schreef laatst al dat ik me vanaf januari niet top voel. Maarja iedereen is grieperig. Bijna 4 wkn terug zag ik vlekken voor mn ogen. Dit heb ik al als puber, zo heel af en toe. Maar dit was wel heftiger. Meestal ga ik liggen, geen schermpjes en focus me op m’n ademhaling en het trekt weer weg. Negeer ik dit, dan krijg ik hoofdpijn. Nu kwam direct mega hoofdpijn opzetten en kon ik niks verdragen. Dit zullen ze wel migraine noemen, dacht ik. Doordat ik het liefst als een schildpad in elkaar duik, de wereld buiten me laat, heb ik de spieren in bovenrug en nek verkrampt. Dus ik naar de fysio. Deze is erg goed en de verkrampte spieren worden steeds losser maar hoofdpijn bleef. Ik deelde m’n verhaal op een forum voor lotgenoten. Daar vond iedereen dat ik aan de bel moest trekken en een scan moest vragen. Vrijdag namiddag besloot ik de oncoloog te mailen en zou maandags bellen.

De fysio gaf verlichting en toen hij de spieren in mijn kaak masseerde werd m’n hoofdpijn ook lichter. Yes, dacht ik opgelucht. Dan is het toch een soort spanningshoofdpijn, vanuit spieren. Maar die scan was al aangevraagd. Vandaag kon ik tussendoor alleen van m’n hersenen een scan laten maken. We hadden geen spanning voor de uitslag. Ik had niet eens gevraagd hoe ik de uitslag zou krijgen.

Nou, dat hoefde dus ook niet. Want rond half 2 werd ik gebeld, m’n oncoloog. 

Ik heb geen goed nieuws….. BAM!.

Tuurlijk wist ik dat met mijn diagnose er een keer een kentering gaat komen, en nog steeds geloofde ik ook dat ik een wonder kon zijn. Dat het punt nu al is gekomen waarop m’n toekomst opeens weg is….dat is niet te bevatten.

Ik was alleen toen hij belde en dus kon ik daarna hysterisch huilen en huilen en huilen. Sven kwam beneden en had het niet door dus vroeg ik hem bij me te komen. Ooo wat een schat is dat zeg! ‘Het komt goed mem’ en ‘je hebt ons een goede basis gegeven’. 

Roan en Joucko kwamen thuis, hij had een lekke band. Roan ziet m’n gezicht en begint ook gelijk te huilen en houd bijna niet op. Joucko ook, volop ongeloof. Jeetje, dit hadden we niet verwacht.

Lynn is zwemmen met een vriendin, als ze thuis is vertel ik haar dat we verdrietig zijn en leg het uit. Ze verstard en weet niks te zeggen. Ik trek haar rustig op m’n bed, en zo liggen we een hele tijd en zie ik een traan komen. We knuffelen met kat Misty erbij. ‘S avonds in bed komen de vragen. De kinder beleving hierin en de vluchtigheid is fijn. Maar de gedachten gaan diep en ver. Ik merk dat het fijn is dat ze weet dat ik overtuigd ben van hoe ik het overgaan van dit leven zie. Dat het leven doorgaat. Dit maakt het lichter, ook voor haar. 

Hoe het nu komt allemaal, ik weet het niet. Het is nu afwachten wat voor behandeling ik nog kan en wil krijgen. Spannend is het zeker en ook eng om weer behandelingen aan te gaan. En de angst dat ik aftakel en het snel zou kunnen gaan. Ik merk dat ik daar al een modus in herken wat emoties temperd, want ik moet sterk genoeg zijn om deze fase in te gaan. Ik ben snel rustig, maar voel verdriet wanneer ik m’n lieve gezin, familie, vriendinnen zie. 

Mijn ziel heeft al vrede, hoe raar dat misschien klinkt, want m’n hoofd begrijpt dat niet. Nog zoveel plannen, reizen, boek schrijven, uitjes en nu?

Toch is er ook een stem in mij die zegt: joh, it ain’t over til it’s over. Dus tot die tijd ben je hier, maak er nog een mooie tijd van. En wie weet is het langer dan we denken, wie zal het zeggen. Nu weten we het niet.

Zo, best een persoonlijk stuk om te delen. Maar ook in deze fase houd ik je op de hoogte.