Identificatie als zieke

Ik ben… 

ik ben die vrouw… 

Ik ben die zieke vrouw…  

Ik ben die zieke vrouw met kanker… 

In een podcast die ik luisterde ging het over waar jij je mee identificeert en of dit  kloppend voelt of dat je een nieuw verhaal wil maken. 

Interessant vond ik, want laatst hoorde ik iemand zeggen, ik ben alleenstaande moeder en dacht, ja klopt maar wat wil je daarmee zeggen? 

Als kind kun je ook vasthouden aan al die eigenschappen die je wel of juist niet zijn toebedeeld. Ik weet nog duidelijk dat Joucko dacht dat hij geen prater was, had dit een aantal keren gehoord en dat was zijn waarheid, zijn verhaal geworden. Ik moest daar dan om lachen, want hij kan heel goed en soms ook veel praten.  

Wat koppelen we aan onze identiteit en wat geven we een ander mee. “Dat is typisch jij”. En mag dat ook veranderen? Of wordt het een houvast in de zoektocht naar wie je bent of wilt zijn. En zeg je….zo ben ik nou eenmaal. 

Als ik vast blijf houden aan de identificatie dat ik ongeneeslijk ziek ben, voelt dat niet fijn. Ik wil dit niet meer merk ik. Want het voelt zwaar ofzo. En ookal krijg ik er ook veel aandacht door, wat soms fijn kan zijn. Het is niet wie ik wil zijn of waar ik me mee wil identificeren. Want dan voelt het alsof ik slachtoffer ben, met associaties, zwak, hulpbehoevend enzo. Het houd je ook in het verleden. 

Zeker nu ik me goed voel, geestelijk maar ook lichamelijk, wil ik een weg zoeken om verder te gaan. Tuurlijk kan ik m’n ziek zijn niet ontkennen, want ik schrijf dit nu vanuit een ziekenhuisbed. Maar ik wil de vrolijkheid en positieve energie blijven uitdragen en voelen.  

(Toevoeging: dag na kuur in het zh wil ik deze blog plaatsen, maar voel me niet positief. Ik ben intens moe, kan het niet opbrengen om de ritmisch gym wedstrijd van Lynn bij te wonen. Even een traan van frustratie. Lynn die zo lief zegt: ‘mem doe waar jij je goed bij voelt. Dan ben je er de volgende keer weer bij en heit kan het filmen’. Ook nadien, vraagt ze me of het een goede keus was, de schat!) 

Een andere bijkomstigheid van je identificeren met iets, is dat je het aan je gehele zelf kunt koppelen, je persoonlijkheid. Toen ik mij zelf als ziek persoon voelde, voelde ik ook wel schuld naar m’n kinderen. Dit op momenten dat mem iets niet kan doen. De ziekte geeft beperkingen maar dat ben ik niet. Ik wil alles geven, dus mag het me frustreren, mag ik er een traan om laten maar hoef ik me niet schuldig te voelen. 

Dit gaat gelukkig veel beter. En kerstfilms kijken helpt😉 

De komende feestdagen voelen voor mij niet beladen, want als ik met de gedachte erin stap dat dit misschien wel de laatste kerst kan zijn….nou dan wordt het vast niet een vrolijke kerst, een tranendal.  

Ik voel me nu goed, en leef nu. Dus kijk niet verder dan een half jaar verder maar ga er vanuit dat ik nog jaren hier ben. Dus nu geen drama in my life.  

Ik hoop dat mijn omgeving dit ook zo kan zien en ervaren. Want soms denk ik dat het voor mijn omgeving wel eens pittiger kan zijn dan voor mij. Zij voelen niet wat ik voel en dragen de zorg. 

Lichamelijk gaat het ook goed. De pijn is de afgelopen 2 wkn wat minder heftig en ik neem 1 pil minder per dag. Hierdoor voel ik me ook wat helderder.  

Eind december of begin januari krijg ik weer een scan. Ik ga ervanuit dat we op deze voet nog een hele tijd door kunnen gaan. En  

anders liggen er nog andere opties in de kast. 

Tuurlijk blik ik terug op vorig jaar, toen was ik erg ziek, met veel pijn en was het spannend hoe snel het ziekteverloop zou gaan. En dat was heftig.  

Maar nu is nu, en ik voel me dankbaar en positief. 

Mijn nieuwe voornemen:

ik ben die vrouw die een wonder gaat zijn, want ze leeft nog héél lang en gelukkig!