Over mijn lijk

Jemig…m’n hoofd zit vol. Na een avond waarop ik jankerig was, dacht ik; ‘laat me het programma-over m’n lijk- eens kijken’. Waarom? Geen idee… Ik keek het eerder wel en had de afgelopen serie niet gezien. Nu alles achter elkaar terug gekeken, tot 2 uur snachts…dom natuurlijk want daarna zat m’n hoofd vol. Vol van de verhalen, over: alles uit het leven halen, de wir war van de vraag hoelang heb ik nog en de onzekerheid daarbij, de vrede of angst bij de dood, wat nog te regelen voor de dood, over euthanasie, hoe zie ik dat. Pff en wat een tranen gelaten over het zien van het achter moeten laten van kinderen en geliefden. Niet te doen…
Soms is het goed om even te voelen en emoties toe te laten ofzo. Dan helpt dit wel maar ja ik draaf wel een beetje door om gelijk alles te kijken. Kwam ook omdat ik er dan de volgende dag niet meer in de verhalen wil blijven hangen en toch nieuwsgierig ben naar het vervolgMaar wat een respect voor de presentator Tim Hofman. De mooie directe vragen, het doorvragen vanuit oprechte belangstelling en de rust, ik houd ervan. En dan ontstaan de mooiste gesprekken. Over het algemeen zijn wij mensen wel eens te bang om vragen te stellen en op het antwoord nog eens dieper door te vragen. Ik merk dit ook aan mensen dat men geneigd is terughoudend of bescheiden te zijn in het stellen van vragen. Ik zeg altijd dat je alles mag vragen en denk dat het uitmaakt vanuit welke intentie je de vraag steld belangrijk is. Stel je je vraag vanuit oprechte belangstelling, met rust door ook te luisteren naar het antwoord en vraag je nog eens verder door, dan mag het altijd.
Als hulpverlener merkte ik altijd dat je vanuit die houding alles mag en kan vragen. Zelfs over de meest lastige gespreksonderwerpen waarop veel schaamte rust.
Het blijft me integreren hoe communicatie werkt tussen mensen. Dat in woorden zoveel kracht zit en tevens moeten we ook niet te voorzichtig zijn. Wees bewust van je vooroordeel, stel je vraag open, positief opbouwend en leg de reden uit van je vraag. En het meest belangrijke is denk ik om wat vaker stil te zijn.
Nu maar ff warme chocolademelk drinken en dan maar proberen te slapen.
Al kan ik morgen rustig aan doen en hoef ik morgen geen hulpverlener te zijn, ik mis het ook. Het is wat ik deels ben en wat ik kan. De stress en drukte mis ik niet maar wat voor een ander betekenen, het overstijgend meedenken in complexe gezinsproblematiek daar ligt/lag wel m’n passie. Zou ik daarin nog wat kunnen doen? Het houdt me soms bezig. De wil is er wel maar fysiek lukt het nu niet.

Ik blijf hoop houden dat dit ooit anders wordt.