Update

Even weer een blog, want ik begrijp dat veel mensen zich afvragen hoe het gaat en hoe het zich nu ontwikkelt.

Wat een gekke fase is dit. Te horen krijgen dat je misschien nog een paar weken op deze aarde bent en daar moet je het mee doen… hoe dan? Hoe gaat het dan verder na zo’n boodschap? 

Na schok van ongeloof en ontkenning, komt gelukkig rust. We scharrelen nu nog meer per dag de dag door. Bedenk ik zin te hebben om met Joucko uiteten te gaan en zin in kaasfondue te hebben, direct reserveren en doen. 

Het vele regelen heeft ook wel impact merken Joucko en ik. Dit vergt extra energie ook omdat het vraagt om soms even je emoties te parkeren. Sta je opeens samen op het begraafplaats je graf uit te zoeken…

Maar net als met een ballon je kunt emoties nu eenmaal niet wegdrukken. Ze komen toch wel. Dus gisteren een emo dagje, mag ook.

Lichamelijk merk ik dat de pijn minder is, dus de bestraling heeft goed geholpen! Hierdoor hoef ik minder pijnstillers. De vermoeidheid neemt wel toe. Een bezoekje van een uur hakt er al in op een dag. Dus plan zoveel mogelijk gespreid. De neuroloog belde deze week en is positief over het feit dat ik niet meer last heb van hoofdpijn of uitval. Wel zegt ze dat dit een verwachting is, welke zal komen. Hoe en wat, weet ze ook niet, dus je kunt weinig met dit gegeven.

Grote plannen heb ik niet meer, hopelijk kunnen we nog een weekendje weg met ons gezinnetje binnenkort.

De kids en Joucko doen het goed. Ook zij scharrelen door de dagen heen. Alles draait door, zoals het hoort te gaan. School, sport, spelen, alles gaat wel door en dat is fijn.

We zien wel hoe het gaat verlopen allemaal, we hebben het niet in de hand. En die onzekerheid maakt het ook spannend en eng. Gelukkig heeft het vertrouwen en de rust de overhand.

Ik houd jullie op de hoogte zolang het kan. Ik heb nog wel zin in de lente, kom maar door. Tijd is momenteel een gek, onzeker iets…

Via deze weg bedankt voor de lieve kaartjes en bloemen en lieve apps, dit is zo steunend! Bedankt!!

Veel liefs Teatske