Wie ben ik?

Zoektocht naar jezelf, naar wie je bent in essentie…wie herkent het niet.

Van de week stelde iemand die ik niet kende mij de vraag, wie ben je? Vertel eens wat over je zelf?

Zo onnozel…ik begon met mijn naam.

Maar ben ik mijn naam? Nee, deze is me gegeven. Heb ik niet gekozen, dus wat zegt dat over mij.

Ik ging verder met mijn leeftijd. Dit terwijl ik dit niks zeggend vind en dit erbij vermelde. Want je leeftijd hoeft niks te betekenen, een jong iemand kan wijzer zijn dan een ouder persoon.

Whats in a name, whats in the age…

Ik ging verder met vertellen: getrouwd, kinderen, werk. Maar wat zegt dat nou eigenlijk over iemand. Het geeft een kader, het geeft een richting van interesse. Maar eigenlijk is dit een soort persoonlijkheidsbeeld van labels en plaatjes. Het liefst mooi gemiddeld in de pas. Deels een rol die we hebben, als mem, vrouw, zus, vriendin, collega. 

Ik kreeg gewoon de kriebels van mijn eigen verhaal. En besloot te zeggen dat wat ik over mezelf vertel niet écht veel zegt maar dat wat ik tussendoor vertel of door hier nu juist iets over op te merken, meer over me zegt. De ander lacht en begrijpt me volledig. 

Hoe zou jij jezelf voorstellen? Wat zou je dan zeggen. En wat maakt jou nou echt jóú? Wat is typerend voor jou?

Ik moest er even over nadenken, want wat zou ik de volgende keer willen zeggen is:

Ik ben een veelzijdig persoon, die vaak positief ingesteld is. Nuchter maar ook gevoelig. Ik kan goed aanvoelen, de ander of situaties en hierop inspelen. Ik ben nieuwsgierig, stel graag vragen om een ander te willen begrijpen en hoop een ander te kunnen ondersteunen als dat nodig is. Ik hou van actief bezig zijn, dit geeft me voldoening, het liefst iets ondernemen of iets creatiefs. En dit kan echt vanalles zijn en ik zet wel door. Ik ben wel wat rebels, hou van gekkigheid en lachen. Maar kan ook serieus zijn en filosofisch de diepte in gaan. 

Ook met bovenstaand verhaal beschrijf ik een persoonlijkheid of eigenschappen.

Écht in essentie zijn we onze ziel, zijn we allemaal licht en liefde en zijn we allemaal gelijk. De een niet meer dan de ander. Ieder zo met zijn eigen verhaal in zijn eigen unieke inkleuring.

En zelfs iemand met nare of gruwelijke karakteruitingen of in gedrag, is eigenlijk iemand die hunkert naar liefde maar is dit kwijtgeraakt.

Als iedereen nou zou geloven dat ie licht en liefde is, scheelt dat veel zoeken in de zoektocht naar wie ben ik.

Fia: ‘I am”